Epizod 35.

Eksplodowałem w ciemnościach, wstrząsany spazmami przyjemnych doznań. Orgazm wywoływał u mnie niekontrolowany zachwyt i... chichot. Pierwszy raz miałem takie doznania. Inne i co najmniej dziwne. Być może to reakcja na otoczenie, świadomość, że ktoś capnie mnie za jaja lub da klapsa w pośladek. A może to tylko takie moje wypatrzenie umysłu.
Niespodziewanie w mózgu zakiełkowała dziwna myśl. Spuściłem się, ale czy trafiłem na pewno w usta tajemniczego bruneta, który przed chwilą mnie zarwał, czy spuściłem się gdzieś w próżnię? Spojrzałem w dół. Ciemność. Oprócz "achów" i "ochów", przeplatanych nawoływaniami Jezusa, miałem wrażenie, że jestem sam. W oddali zamigotało blade światełko, które wskazywało wyjście. W jednej sekundzie zbrzydł mi ten cały przybytek rozkoszy. Podciągnąłem spodnie i zrobiłem duży krok do przodu, wiedząc że gdzieś tu na ziemi, w tych nieprzeniknionych ciemnościach, spoczywają moje niedoszłe dzieci.
Odetchnąłem z ulgą, kiedy wreszcie opuściłem darkroom.
- Fajnie było?
Głos Tomasza zatrzymał mnie w przejściu. Stał oparty o ścianę ze skrzyżowanymi rękami. Wyglądał niczym mój osobisty bodyguard.
- Zajebiście - odparłem, siląc się na uśmiech. Chciałem by wypadł, jak najbardziej realnie.
Ruszyłem przed siebie. Tomasz od razu dorównał kroku.
- Sebastian na ciebie czeka. Chce z tobą zamienić parę słów.
- Niech sobie czeka - machnąłem ręką. - Nie znam go i nie chce mieć z nim nic do czynienia.
- Wszystko rozumiem, naprawdę. Okej, zabawiłeś się dzisiaj. Miałeś ochotę na seks, zrobiłeś to, ale zapominasz, że jesteś tutaj w innym celu.
- A jakiż to inny cel ma przyświecać przebywaniu w tej pedałowni? - wybuchnąłem. Szczerze miałem już dość gadania o Sebastianie i jego misji, którą zrzucił na moje barki. - Jeśli Sebastian ma jakiś cel czy misję, niech sam sobie to załatwia, a nie angażuje w niego inne osoby. Ciebie też wynajął? Teraz chcecie mnie zwerbować do waszego kółka wzajemnej adoracji?
Zakpiłem. Chyba za ostro, ponieważ Tomasz zacisnął usta w drobną kreskę. Widać było po jego oczach, że targa nim złość od środka, ale postanowił nad nią zapanować.
- Chodzi o Damiana - rzekł spokojnie. - O twojego byłego faceta. Nie chcesz mu pomóc?
Aha, tak zagrywa Tomaszek.
- Niby co mu dolega?
- To miejsce nie przypadkowo nazywa się Eden...
- Eden dla gejów! - Zaśmiałem się w głos. - Dobre to!
- Eden to marzenia, to miłe wspomnienia, to bliskie osoby, to pełnia szczęścia, to miejsce, gdzie można spotkać się z kimś kto odszedł. Miejsce idealne dla Damiana, tyle że Damian nie potrafi zapomnieć o Sebastianie. Wraca tutaj praktycznie co wieczór.
- Byli ze sobą. To chyba normalne, że myśli o nim cały czas. A to znaczy, że Sebastian wiele znaczył dla Damiana. Więc niech Seba nie wymyśla, że mu teraz źle i chce się go stąd pozbyć.
- Tylko że Damian co noc odtwarza w pamięci moją śmierć... A nie na tym to polega.
Spokojny, opanowany głos należał do Sebastiana. Zjawił się ukradkiem, podszedł bezszelestnie. Miał na sobie niebieski T-shirt z napisem w dziwnym języku, którego nie mogłem rozszyfrować. Jeansy idealnie dopasowane podkreślały jego kształty i inne atuty. Rany, czemu akurat tam spojrzałem?
- Ale to co rozgrywa się w jego głowie, należy tylko do niego - odparłem.
- Ale możesz mu pomóc przejść ten etap i przywrócić go do normalnego życia. Może tu wracać, kiedy tylko zechce. Jestem tutaj, mogę go wysłuchać, ale widzę, jak cierpi, kiedy odtwarza tamtą scenę, w której zginąłem. Filip, chcę żebyś mu pomógł przez to przejść.
- Mam go znowu przelecieć? - zapytałem z pogardą w głosie. Drażniła mnie już ta rozmowa. Miałem jej serdecznie dość. I Sebastiana, i Tomasza również. Co to w ogóle miało być? Przecież to jakiś absurd! To nie dzieje się naprawdę. Sebastian przecież... kopnął w kalendarz, a Tomasz? Kim właściwie jest Tomasz? Edeńską dupą Seby? - Chcesz pomóc Damianowi? Chcesz? Sam z nim porozmawiaj. A jeśli nie możesz, to zastanów się po co mieszałeś mu głowie, skoro niedługo potem odszedłeś.
Sebastian zaniemówił. Tomasz spuścił głowę zakłopotany. No proszę, skończyło się cwaniakowanie edeńskich bywalców. Minąłem Sebę i ruszyłem w kierunku wyjścia. Tym razem wygrałem. Oby już więcej obyło się bez takich przygód. Chłodne powietrze owiało moją rozpaloną twarz. Zamknąłem na moment oczy i wciągnąłem głośno powietrze. Wtem cisza rozlała się wokół.